Παναγιώτης Χριστόπουλος: Η ζωή μας σε σειρές

Μια συζήτηση με τον Παναγιώτη Χριστόπουλο

Ο μέσος χρήστης του Netflix έχει καταναλώσει συνολικά πάνω από 1.130 ώρες προγράμματος. Το πρώτο τρίμηνο του 2020, η συγκεκριμένη τηλεοπτική πλατφόρμα αύξησε τους συνδρομητές της κατά 15.000.000.  Το 2021, πάνω από 110.000.000 λογαριασμοί παρακολούθησαν την κορεατική σειρά Squid Game.

Οι τηλεοπτικές σειρές υπάρχουν στη ζωή μας εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα. Ως τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ωστόσο, ο τρόπος μετάδοσης, το budget και η θεματολογία των περισσότερων σειρών καθιστούσαν την τηλεοπτική μυθοπλασία ένα είδος «κατώτερο» (σε σύγκριση με τον κινηματογράφο, ακόμα και με τα λεγόμενα “b-movies”). Ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις, όπως το Twin Peaks (1992) και το X-files (1993), απλώς επιβεβαίωναν τον κανόνα.

Η «εκδίκηση της τηλεόρασης» ήρθε γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με σειρές όπως το The Sopranos (1999), Six Feet Under (2001) και The Wire (2002) που κατόρθωσαν να κάνουν τους πιο «δύσκολους» και απαιτητικούς θεατές να στραφούν προς τη μικρή οθόνη. Φυσικά, αυτό που βοήθησε να στραφούν οι θεατές προς τη μικρή οθόνη, ήταν ότι είχαν ήδη στραφεί μακριά από τη μεγάλη οθόνη. Μετά τον Τιτανικό (1997), το Hollywood γνώρισε απρόσμενα το δικό του «ναυάγιο», καθώς βυθίστηκε σε μια από τις χειρότερες εισπρακτικά περιόδους της ιστορίας του – και δεν φταίει μόνο η τηλεόραση γι’ αυτό. Η αμηχανία του Hollywood μπροστά σε μια νέα αποχή και η αποτυχία του να αφουγκραστεί νέες τάσεις και ανάγκες, μα και η πρόοδος της τεχνολογίας και οι νέοι τρόποι θέασης, έδωσαν στην τηλεοπτική μυθοπλασία την ευκαιρία που πάντα περίμενε.

Έκτοτε, οι παθιασμένες ανταλλαγές απόψεων για νέες τηλεοπτικές σειρές μονοπωλούν τις φιλικές συζητήσεις και τα tweet. Μεγάλο κομμάτι των «filmgoers» εξαφανίστηκαν από τις κινηματογραφικές αίθουσες για χάρη του καναπέ τους. Οι κινηματογραφικές αίθουσες κατάφεραν για λίγο μια μικρή «ρεβάνς» με τις κινηματογραφικές μεταφορές των Marvel comics, πριν καταλήξουν να γίνουν κι αυτά, αναπόφευκτα, σειρές.

Τι οδήγησε ακριβώς τον θεατή στις τηλεοπτικές σειρές; Γιατί πολλοί από εμάς έχουμε πια αυτή την ανάγκη, να ζούμε καθημερινά αμέτρητες παράλληλες ζωές μέσα από τις σειρές που παρακολουθούμε; Είναι η αφθονία επεισοδίων και ο άνετος τρόπος θέασης που οδηγούν σε αυτή τη λατρεία και την υπερκατανάλωση ιστοριών που φτάνει στα όρια του «binge-watching»; Ή μήπως κάποιες από τις απαντήσεις μπορούν να αναζητηθούν στο περιεχόμενο αυτών των σειρών μα και στον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένες;

Ο Παναγιώτης Χριστόπουλος είναι σεναριογράφος και καθηγητής Σεναρίου στη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου. Σπούδασε Film Studies στο UEL και είναι κάτοχος του μεταπτυχιακού τίτλου MA in History of Film and Visual Media (Birkbeck College, University of London). Έχει λάβει την υποτροφία Cinéfondation του Φεστιβάλ Καννών. Έχει τιμηθεί με το Κρατικό Κινηματογραφικό Βραβείο μικρού μήκους ταινίας. Η τελευταία του τηλεοπτική σειρά είναι το Μια Νύχτα του Αυγούστου, στην ΕΡΤ.

Ημερομηνία: Πέμπτη 23.3.23

Ώρα: 20:30