«Ο άνθρωπος δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα καλοπροαίρετο ον που διψάει για αγάπη και που, όπως λέγεται, βιαιοπραγεί μόνον όταν του επιτίθενται. Αντίθετα, στα ενστικτικά δεδομένα του ανθρώπου πρέπει να υπολογίζεται ένα σοβαρό φορτίο επιθετικότητας. Συνεπώς ο πλησίον δεν αποτελεί μόνο έναν πιθανό βοηθό ή ένα σεξουαλικό αντικείμενο αλλά συνιστά επίσης αντικείμενο πειρασμού. Ο άνθρωπος, πράγματι, μπαίνει πάντα στον πειρασμό να ικανοποιήσει την ανάγκη επιθετικότητας που τον χαρακτηρίζει εις βάρος του πλησίον του. Να εκμεταλλευτεί την εργασία του χωρίς ανταμοιβή, να τον χρησιμοποιήσει σεξουαλικά χωρίς τη συναίνεσή του, να οικειοποιηθεί την περιουσία του, να τον ταπεινώσει, να του καταφέρει χτυπήματα που θα τον πονέσουν, να τον βασανίσει και να τον σκοτώσει»

Sigmund Freud, Das Unbehangen in der Kultur [Δυσφορία στον πολιτισμό], (1929)

«Ζ.-Α. Μιλέρ: -Από πού σας έρχεται, κατά τα άλλα, η σιγουριά της προφητείας για την άνοδο του ρατσισμού; Και γιατί διάβολε το λέτε;

Ζ. Λακάν: -Γιατί δεν μου φαίνεται αστείο και ωστόσο είναι αληθινό. Στον αποπροσανατολισμό της απόλαυσής μας δεν υπάρχει παρά ο Άλλος που να την τοποθετεί, αλλά στο βαθμό που είμαστε χωρισμένοι από εκείνον. Εξού φαντασιώσεις που δεν υπήρχαν όταν δεν ανακατευόμασταν μεταξύ μας. Το να αφήσουμε τον Άλλο στον τρόπο απόλαυσής του μπορεί να γίνει μόνο αν δεν του επιβάλουμε τον δικό μας, αν δεν τον θεωρήσουμε υπανάπτυκτο. Καθώς εδώ προστίθεται η επισφάλεια του δικού μας τρόπου που εφεξής τοποθετείται με βάση το υπερ-απολαμβάνειν, που μάλιστα δεν διατυπώνεται πλέον διαφορετικά, πώς να ελπίσουμε ότι είναι δυνατόν να συνεχιστεί το κατ’ εντολήν ανθρωπιστικολολόι με το οποίο ντύνονταν οι βιαιοπραγίες μας; Ο Θεός παίρνοντας έτσι δύναμη μπορεί να καταλήξει να εξ-ίσταται, αυτό δεν προοιωνίζεται τίποτε καλύτερο παρά μια επιστροφή του μοιραίου παρελθόντος του»

Jacques Lacan, Télévision [Τηλεόραση], (1974)

«Λέγοντας εξω-μύχιος, μιλώντας δηλαδή για τον εσωτερικό Άλλο, θέτουμε το ζήτημα της μετανάστευσης –όρος σχετικά πρόσφατος, σχεδόν σύγχρονος της βιομηχανικής επανάστασης, ο οποίος υποδηλώνει τις ανατροπές που επέφερε η εφαρμογή των αποτελεσμάτων της επιστήμης με στόχο την παραγωγή, δηλαδή την εγκατάσταση ανθρώπων σε μια ξένη χώρα σε μαζική κλίμακα. […] Μετανάστης είναι το ίδιο το καθεστώς του υποκειμένου στην ψυχανάλυση. Το υποκείμενο ως τέτοιο είναι ένας μετανάστης. Η θέση του υποκειμένου, σύμφωνα με τον ορισμό που του δίνουμε, τοποθετείται μέσα στον Άλλο. Δεν το ορίζουμε με τη θέση του στον ίδιο. Όπως έχουμε υπογραμμίσει το μόνο σπίτι του υποκειμένου βρίσκεται μέσα στον Άλλο και αυτή η ξένη χώρα είναι η χώρα γέννησής του.»

Jacques-Alain Miller, Extimité, (1985)