Ο «Φόβος τρώει τα σωθικά» (1974) είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, η πιο αυθεντική και ανθρώπινη. Το γύρισμα κράτησε μόλις δύο εβδομάδες, ενώ ο Φασμπίντερ προετοίμαζε (ήταν σε φάση προ-παραγωγής) την επόμενη ταινία του Effi Briest. Στην ταινία, ένας Άραβας μετανάστης στη Δυτική Γερμανία, ο Αλί, γνωρίζει και παντρεύεται μια μεγαλύτερή του σε ηλικία Γερμανίδα, την Έμμι, προκαλώντας τις ρατσιστικές αντιδράσεις των συμπατριωτών της. 

Το παιδί ως αντικείμενο

 

Δεν πάει πολύς καιρός που την βλέπω. Έρχεται γιατί η ζωή δεν της έχει φερθεί καλά. Συγκεκριμένα ταλαιπωρείται από μια καταστροφική μητέρα. Η σχέση τους είναι θυελλώδης. Δεν αντέχει άλλο, όμως δεν καταφέρνει και να απαλλαγεί. Η ζωή της είναι η ακριβής αντανάκλαση αυτού του παράδοξου. Το αδιέξοδο είναι ολοκληρωτικό, δεν ξέρει τι να κάνει με τη ζωή της. Καθώς η δυσφορία που αισθάνεται είναι σε τέτοιο βαθμό ριζική, αναρωτιέται μήπως είναι το αποτέλεσμα μιας πρωταρχικής και αθεράπευτης δυστυχίας, μήπως δηλαδή πρόκειται για τη μοίρα της. Η ψυχοθεραπεύτριά της, που εν τω μεταξύ έχει εγκαταλείψει, δεν της το είχε εξάλλου επισημάνει; Με δυο λόγια αναρωτιέται αν υπήρξε ως παιδί θύμα  σεξουαλικής κακοποίησης. Η ίδια δεν έχει καμμία ανάμνηση. Θα ήθελε να το πιστέψει. Πιέσθηκε να το πιστέψει. Αναμφίβολα το έκανε γιατί δεν είχε καλύτερη εξήγηση, γιατί δεν εύρισκε το λόγο της απουσίας της από τον εαυτό της, γιατί δεν μπορούσε να αποδώσει το βάσανό της ούτε σε κάποιον ούτε σε κάτι άλλο.